Het Galileomuseum

Het Galileomuseum is de erfgenaam van een traditie van vijf eeuwen van wetenschappelijk verzamelen, die is ontstaan in het belang dat door de Medici- en Lorraine-families is toegekend aan wetenschappers en wetenschappelijke instrumenten.
De Medici-verzameling van wetenschappelijke instrumenten is aangelegd door Cosimo I (1519-1574) die de verzameling huisvestte in de 'garderobe' van het Palazzo Vecchio, dat tegenwoordig bekend staat als de 'sala delle carte geografiche' (kaartenkamer). Met de oprichting van de Accademia del Cimento (1657), ingehuldigd door Ferdinand II (1610-1670) en Leopoldo de' Medici (1617-1675), om experimenteel onderzoek naar de natuur uit te voeren, is de collectie verrijkt met nieuwe instrumenten voornamelijk bestemd voor thermometrie, barometrie en pneumatisch onderzoek. De Accademia is gelegen in het Palazzo Pitti waar alle instrumenten van de Medici-collectie naartoe werden verplaatst. Na de achteruitgang tijdens de Napoleontische bezetting (1799-1814) werden het museum en de werkplaatsen gereorganiseerd toen de Lorraine-familie aan de macht kwam. Na de eenwording van Italië werden de collecties verdeeld over meerdere universiteitsafdelingen. In 1922 werden de collecties dankzij de 'Group for the Preservation of National Scientific Heritage' gered van verwaarlozing. Dankzij hun toewijding werd in 1927 het Istituto di Storia delle Scienze (het instituut voor de geschiedenis van wetenschap) opgericht met als doel het verzamelen, catalogiseren en herstellen van de wetenschappelijke collecties. In 1929 organiseerde het pas opgerichte instituut de Eerste nationale tentoonstelling van de geschiedenis van wetenschap in Florence. Na de tentoonstelling opende de universiteit van Florence in 1930 de permanente tentoonstelling van het Istituto di Storia della Scienza in het Palazzo Castellani voor het publiek. De tentoonstelling bevatte ook de collectie instrumenten van de Medici-Lorraine-families. Na de schade als gevolg van de bombardementen die de brug van Lungarno verwoestten aan het einde van de Tweede Wereldoorlog (1944-45) kreeg de collectie nog een tegenslag te verduren door de overstroming in 1966. De instrumenten die in de kelder en op de begane grond van het Museo waren opgeslagen, raakten zwaar beschadigd. Dankzij de internationale solidariteit en de inspanningen van Maria Luisa Righini Bonelli, de toenmalig directeur van het museum, was het mogelijk om een snel herstel uit te voeren van de instrumenten, de tentoonstellingsruimtes opnieuw te openen voor het publiek en de focus weer te leggen op de verzameling en onderzoeksactiviteiten.